Сила бога не моли.

Интервју на Каролина Ристова-Астеруд, меѓународен секретар на СДСМ за „Форум“ -

ЗА ЕВРОПРЕДИЗВИЦИТЕ Е ПОТРЕБЕН ГОЛЕМ ПОЛИТИЧКИ МУСКУЛ

Поимот полуинтелегенција е смислен од „другарот Ленин“. Тој, во својата политичка пропаганда наречена „научен комунизам“, под поимот интелгенција признавал само луѓе верни на неговите политички идеи. Како наследство од „другарот Тито“, во првите десетина години од повеќепартискиот живот во јавноста од поимот интелегенција се создаваше „фама“ како за луѓе со неспорено правилно упоребени ментални перфомански. Фала Богу, помина времето кога СДСМ се рекламираше како единствената македонска партија која имала компетентни кадри. На кое дереџе деновиве спадна СДСМ, достаочно говори главната поента од последното интервју на лидерката на споменатата партија.

Скопје 24.04.2007 г. Пред неколку дена да ме прашаше некој: „Дали во Скопје може да стане градоначалник некој којшто не знае да го дефинира поимот државен празник?“ – ќе му кажев: не тропи глупости.

Но, генијалноста на глупоста нема крај! Како што предмалку кажаа на една национална tv, според градоначалникот на Скопје, негова надлежност било празнувањето на државните празници во скопските училишта! Та нели, училиштата биле во надлежност на градоначалникот!

Според ова Трифунова мудрост, нема да биде чудо, на пример, ако во еден измислена ситуација градоначалникот на Тетово г-нот Невзет Бејта излезе пред тетовци на 11-ти октомври и им каже: „Нема да го празнувате пукнувањето на првата пушка во Прилеп, туку првата пушка во Танушевци, затоа што нели градот Тетово е во надлежност на градоначалникот од ДУИ!“

Или, да земеме друг претпоставен пример: сопственик на фабрика во нормални работни услови на работниците им вели: - на 1-ви мај сите на работа, фабриката е моја, јас сум надлежен тука! - И во овој хипотетички случај, ако нема вонредни услови (пожар, поплава, земјотрес), според „логиката“ на г-нот Трифун Костовски замислениот фабрикант со своите надлежности е над Собранието на РМ кое е единствено надлежно да ги утврдува државните празници.

По се изгладе утре ќе сме свидетели на дефицитот на општа култура на директорите на скопските училишта кои во случајов ќе се поведат по умот на г-нот Трифун Костовски. Тоа го отвара прашањето како може да директоруваат по скопските училишта луѓе кои „не знаат“ дека државните празници ги утврдува Собранието на РМ и дека за нивното спроведување се грижи Владата на РМ, а не градоначалнокот на овој или ониој град, макар тоа било и град Скопје.

За да нема забуни, сетете се во СФРЈ кој ги даваше дозволите да се „спојуваат“ и „заменуваат“ неработните денови со деновите на државните празници? Дали тоа беше градоначалникот на Белград, или „Сојузната Влада“?

Абре г-не Трифун Костовски, ме насмеа горко, ем се смејам, ем се срамувам што во Македониајва ни се случуваат вакви работи.

Кому и зошто актуелниот градоначалник на Скопје покажува дека за инат е спремен да изеде една вреќа сол, на сите ни е јасно.

А, директорите на скопските училишта кои ќе се изглупираат како загари на Т.Костовски секако заслужуваат да бидат разрешени. Оти, што ќе ти е директор кој незнае елемантарни работи од општа култура?

Се додека Собранието на РМ е највисокиот орган на управување се дотогаш ќе има надеж за Македонијава, во спротивно да му се дозволи на еден градоначалник да суспендира државен празник значи да се биде бабица во раѓањето на еден нов каков таков диктатор (па макар тоа било само и пародија на диктатор).

Ми се чини крајно време е скопјани да се соберат на плоштадот Македонија, да го парализираат сообраќајот во Скопје и на г-нот Трифун Костовски да му дадат „шут карта“! Ако премолчиме на ова глупирање на мртвородениот диктатор, ќе им дадеме надеж на други кои бленуваат да се стават над законите.

Браво мајсторе! Воведи го повторно празнувањето на 29-ти ноември во скопските училишта, Вие сте надлежен таму.

Во првата декада на јуни 2007 г. бевме свидетели на византиските игри на малите луѓе со големи чалми.



До следната епизода забавата заврши, публиката може да здивне.



Се разбира, додека сценаристите, режисерите и актерите на македонските политички игри без граници не смислат нови културно-забавни активности со трагикомични последици по нивните објекти на политички манипулации.



Веројатно, на прв поглед старо-новите игри ќе бидат поинвентивни, ама во суштина ќе си останат исто толку бедни како досега.



Или, со други думи кажано: „порфавор“ политика во Reality Show!



Ако сме живи и здрави, на македонската политичка сцена пак ќе гледаме стари трикови за нови будали.



И пак ќе бидат за едни весели, а за други тажни.



И, на крајот: - кој ни е крив што ги направивме важни?



P.S.



Љ.Георгиевски со задоцнување демантираше дека се сретнал со Црвенковски. Но, не одговори на прашањето кое лебди во јавноста: дали беше согласен со ДПА, НСДП и СДСМ да изгласа недоверба на кабинетот на Премиерот Груевски? Одговорот на поставеното прашање секако е сврзан со фактот што „владата на Груевски“ (т.е. владата на коалицијата „За подобра македонија“) зависи од гласовите на ДПА, а не од НСДП или ВМРО-НП). Сетне, новинарката Мирка Велиновска на споменатиот демант остро го обвини г-нот Љубчо Георгиевски дека не ја зборува вистината, т.е. дека безобразно лаже кога тврди дека не се сретнал со „лицето Б.Ц.“ за да го руши кабинетот на Груевски.
Кому да му веруваме? Мои познаници, коиважат за добро информирани, тврдат дека Георгиевски се сретнал со Црвенковски и дека Георгиевски бил многу среќен кога разбрал дека Груевски ќе коалицира со Мендух Тачи.

   

На вестите на „Сител“емитувани на 01.06.2007 г. во 18:30 ч., Латас во крајот од неговатата интерпретација на т.н. непотпишан документ-записник од преговорите меѓу ДУИ и ВМРО-ДПМНЕ, во духот на една скопска изрека, ја изнесе констатација дека Гуевски во преговорите Ахмети го направил мајмун. Тоа е навредлива провакација, ако неговата констатација се восприема во контекст на подметнувањата дека Латас е идеолог на ВМРО-ДПМНЕ и личен портпарол на Груевски.



Ако скопската изрека, согласно „методологијата“ на Латас, ја преминиме и кон некои други политичари кои се обидуваа да манипулираат со резултатите од преговорите ДУИ и ВМРО-ДПМНЕ, тогаш ќе консатираме дека има и други „скопски“ мајмуни. На пр., Црвеновски „се избања“ со неговите тврдења дека Груевски е виновен за неупехот во преговорите со ДУИ. Латас не го коментраше и за „бањањето“ на Шекеринска со нејзините произволни обвинувањата дека Груевски ја лажел јавноста. Таа мавтајки со т.н. докумет-записник, обвинувала, или без да ги прочита тие неоколку страници текст, или сметајки дека јавноста е толку глупава, што ќе му поверува на оној кој повеќе крева врева. Навистина сите три ситуации се трагикомични, ама најтрагикомични се последиците од 10-годишното владеење на СДСМ, кој РМ ја преобрази во Земја на мајмуните (алузија филмот Планета на мајмуните).

„Тито, сигурни дијаграми на копнежот“ (Битола, април 2007 г.)

Претставата потсетува на The Wall од Pink Floyd. Ако ова прества ја видоме во почетокот на деведесетите од минатиот век ќе беше културен настан со кој ќе се гордеевме како народ или општество кое подговено го пречека распадот на „социјализмот како светски процес“.

Авторот „не сакајќи да организира некоја јавна судница на историјата“ (т.е. држајќи се до „најпознатите“ собитија од фалсификуваната биографија на Тито) го разголил култот кон некогашниот ни „најмил другар“. Ваквиот приод кон историскте сведоштва е сосема достаточен за една добра театарска драма.

Согласно историските „извори“ (сведоштва) владеењето на „антисталинистот Тито“ во драмата е разголено како плагијат на технологијата на владеењето на „единствениот прав контрапродукт на Титовиот живот“ (диктаторот Сталин). Ова мегаломанско плагијатство може да се потврди и со фактот што „богот Сталин“ во огромната територија на СССР наименувал само 9 града со неговото име, а „нашиот главен јунак“ во „малата Југославија“ прекртсил 8 осум града со неговото име.

Југокомунистичкиот Алфа мажјак во ништо не е подобар од неговиот признат „Учител“ и некогашен негов „советски другар Сталин“. Се тврди дека Хрушчов (еден од советските главатари) изјавил дека човек може да се засити од пари, од убави жени, па дури и од вотка, ама од власт никако. И за Ј.Б.Тито се тврди дека рекол: „Најстрашната смрт е политичката смрт“, - тоа во драмата е дадено преку изјвата на Ј.Броз дека се борел за власта, а не за слободата. Волјата за власт (Ниче) и сексуалниот нагон (Фројд) ја прават смислата на животот на „нашиот главен јунак“.

Со оглед на фактот што авторот на драмаат „ликот и делото на Ј.Б.Тито“ го набљудувал во контекст на историските собитија од времето на римските цезари па се до „ликот и делото на другарот Сталин“ (со акцент на „Великата француска револуција“), во сценариото недостасува „конекцијата“ меѓу првиот создател на првата тоталитарна држава на светот („другарот Ленин“) и неговите имитатори: фашистичкиот дуче, нацистичкиот фирер и другите на нив слични диктатори, кои едни од други учат како опсесивно да лажат за да ја изградат својата технологија во манипулирањето со „широките народни маси“.

Синтагмата на Мусолини дека „Без пролевање крв не се создава нов живот“ е една од значајните методи на контролите на поведението на поданиците. Но, позначајно е да се направи ралика меѓу комунистичкиот терор од една страна и фашистичкиот и нацистичкиот терор од друга страна. Ако не ги сметаме жртвите на фашизмот и нацизмот во Втората светска војна, во „страшниот фашистички терор“ на Мусолини врз Италијанци опоненти на фашистичкиот режим има изречено 7 (седум) смртни пресуди и 1376 казни затвор. Во Хитлерова Германија бројот на репресираните Германци како опоненти на нацизмот изнесува скоро 10.000 Германци. Жртвите на бољшевистичкиот терор се бројот во милјони. Споредувајки го бројот на населението на СССР и Југославија, може да заклучиме дека Ј.Б.Тито применува ленинистичко-сталинистички медот на терор. Во драмата ова е дадено преку Титовата панична наредба да се ликвидираат непостоечките троцкисти во Југославија).

Тоталитарниот терор како метода на владеење само е комплементарна во креирањето на „изворот на верување“ во тоталитарните светоглади, т.е. на псевдорелигијта според која за поданиците во Тоталитарија „животот нема смисла без најмилиот другар“, т.е. без „Пластичниот Исус Христос“, кој во тоталиратниот кафез ја игра ролјата на семожен авторитет. Во тој поглед Ј.Б.Тито во ништо не е оригинален автор, тој и Сталин од фашистичкиот дуче ја учат моќта на фотографијата, а од нацистичкиот фирер ја учат моќта на кореографијата (моќта на позерството). Затоа пародијата со „прославата на Титовиот роден ден“ („Денот на младоста“) во ова драма би била одлична пародија и со Хитлеровите „спектакли“ пред Брандербургшката порта, или пак со Сталиновите „слетови“ кои во СССР се воведени по примерот на Хитлерова Германија.

Исмевањето на Хитлер со запленетиот Титов шинел во драмата алудира на сличностите меѓ тие двајца диктатори, но не го истакнува фактот што Ј.Б.Тито е „чирак“ на Хитлер во однос на креирањето на „изворот на верување“ во тоталитарниот кафез.

Титоиситичката антисталинистичка пропаганда содржана во синтагмата „Титовиот специфичен пат“ ја пропагираше наводната Титова оригиналност во воведувањето на „работничкото самоуправување“ како суштинска спротивност на Сталиновиот „државен социјализам“. Но, „историските извори“ (како што милуват да кажат авторите на споменатата драма) говорат дека првиот кој вовел „работничко самоуправување“ е Бенито Мусолини, кој пред Првата светска војна бил деклариран социјалист и интернационалист. Фашистичкиот дуче насетувајки дека се ближи крајот на неговата политичка карира, неколку месеци пред да биде обесен од италијанските партизани, наредил национализација на италијанските претпријатија кои вработувале до 100 души со цел истите да ги даде на управување на таму вработените работници. Неколку години покасно „Британците“ го советуваат Ј.Броз Тито да го воведе „работничкото самоуправување“ (чиј оригинален автор е Мусолини) и така во 1951 г. фабриката „Змај“ станува првта Титова фабрика во која е воведено т.н. работничко самоуправување.

Според официјалната биографија на Ј.Б.Тито во Првата светска војна прво бил австриски војник кој пукал во руските царски војници, а потоа како заробеник на бољшевиците. Веројатно сосема е точно тврдењето дека заробеник учествувал во болшевистичкото превземање на Петроград. Ако тоа е веродостојно како што е докажано тврдењата на некои автори („советските диседенти“) дека германскиот генерал Ерих фон Лудендорф го организира „бољшевистичкото“ превземање на Петроград (тоа е оној генерал кој на Ленин му овозможил со блиндиран воз да се врати во Русија за да ја крене „Великата октомвриска револуција“), тогаш излегува дека австрискиот војник Ј.Броз не бил заробеник, туку послушен извршител на наредбите на австриското разузнавање. Во ова акција на австриското воено разузнавање и болшевиците по петроградските улици ќе останат мртвите тела на околу 5000 (пет илјади) руски цивили. Такво грозоморна убивање на цивили при крајот на Втората светска Титовите војски ќе направат во италијанскиот град Трст, но овој пат не за потребите на советската власт, туку за да се оцрни ликот на италијанските комунисти кои на тогаш наскоро престојните избори во Италија имале реални шанси да формираат влада. (Не случајно советските и југословенските партизани при крајот на војната ја пееле песната „Америка и Енглеска биће земља пролетерска“, а Черчил после титоистичкиот масакар во Трст се посомневал дека Ј.Броз нема да си стои на договореното со него).

Општо познато е дека „нашиот главен јунак“ својата слава ја започнува со т.н. „Бомбашки процес“.Да си припомниме, тоа е оној момент кога Ј.Броз изјавува дека го признава само судот на својата комунистичка партија (коинциденција или не, таква изјава неколку години пред Ј.Броз, во 1923 г., дал еден италијански комунист осуден во еден фашистички судски процес). Според официјалната боиграфија на Ј.Броз епилогот во т.н. „Бомбашки процес“ е во тоа што Ј.Броз заедно со Моша Пијаде се „прославуват“ како преведувачи на Карл Маркс во затворот „Лепглава“ во Кралска Југославија.

Пред околу 17 години имав можност да се запознаам со еден поранешен затвореник во „Лепоглава“ кој што истовремено со Ј.Броз издржувал казната заради активност во ВМРО. Тој не сакаше да зборува ништо за Тито, сепак по некое време се согласи да одговори на прашањето дали е вистина дека Ј.Броз во затворот „Лепоглва“ ги подобрил затворските услови за политичките затвореници. Одговори дека во времето кога во Кралството Југославија поради пишувана и усна советска пропаганда ги убивале комунистите „како кучиња“ по улиците, Броз и Пијаде во „Лепоглава“ редовно добивале дневен печат, книги, биле ослободени од присилна работа и дека не му е познато какви книги читале, или што пишувале. Во врска со ова се поставува прашањето, како е можно еден терорист („професионален револуционер“ на СССР) кој фрла бомби во Кралството Југославија, не само да не биде физички елиминиран, туку да добие статус на привелигиран затвореник? Веројатно сосема е издржано тврдењето дека Ј.Броз работел и за потребите на разузнуваањето и контразузнувањето на Кралска Југославија, инаку како да си ја објасниме „смртта на седумте секретари на СКОЈ“ во времето додека Ј.Броз непречено организира работнички штрајкови по градовите во Кралска Југославија?

И тука имаме уште една сличност во биографските податоци меѓу Хитлер и Тито. Хитлер како агент на германското разузнавање е уфрлен во „герменското работничко движење“ и диригиран од веќе споменатиот Ерих фон Лудендорф прави неупешно се обидува со „ревлуција“ да ја превземе власта во Германија, по што е осуден на казна затвор, а во затворот добива привелигиран затворенички стус и по издржувањето на затворската казна од затворот излегува како „национален херој“ (Хитлер ја преименува партијата во: Национал-социјалистичка Германска Работничка Партија, а и Мусолини пред да стане фашист, бил деклариран социјалист).

Ролјата на Ј.Б.Тито во „Шпанската граѓанска војна“ во драмата „Тито, сигурни дијаграми на копнежот“ се сведува на епизоди од неговиот развратен живот во Париз. Сталин секако не бил таква будала да испраќа свои емисари во Париз со задача да „гуљаат“ (да му се насладуваат безделнички на животот) додека „работничката класа“ во СССР буквално гладувала за да се обезбедат секакви ресурси за планираната од Сталин идна светска советска револуција!

Во врска со тогашниот престој на Едвард Кардељ и Ј.Броз во Париз најзначајни се две работи.

Помалку значајната е таа дека Кардељ и Броз го губат судскиот процес во кој поднеле обвинение со против цел да ја забранат книгата на хрватскиот комунист Анте Цилига кој во Париз ја издал книгата „Земјата на големата лага“ (СССР) во која ги опишал своите грозоморни впечатоци од неговите престои во „првата држава на научниот комунизам“ (СССР). Во драмата одлично би се вклопила вистинската сцена која се случила во еден суд во Париз, при што Цилга како материјална и духовна сатисфакција од тужителите Броз и Кардељ кои го изгубиле судскиот спор бара само еден француски франк.

Другиот позначаен момент од тогашниот престој на Броз и Кардељ во Париз е нивната ролја во испраќањето на „југословенски доброволци во Шпанската граѓанска војна“. Во тоа време како советски инструктор среде француските комунисти престојувал Методија Шаторов Шарло, кој имал можност од споменатите доброволци пребегнати од Шпанија во Франција да добие нивно мислење за „провалите“, при што во една од нив полицијата на Кралството Југославија заробила дури и цел брод „доброволци“. За ови тврдење Шарло на Сталин му испраќал писма со сведоштва за „провалите“ среде „југословенските доброволци“ и ако тие „сведоштва“ се аргументирани тогаш озлегува дека Шарло уште пред почетокот на Втората светска војна се обидувал да убеди Сталин дека Броз е „империјалистички агент“. Во 1941 г. Шарло на Сталин му пишува дека „човекот со златен прстен“, т.е. Јосип Броз Тито“ е агент на Интелеџенс сервис (ова писмо на Шарло е напечатено во книгата: „Македонија у Народноослободилачком рату и Народној револуцији“, том 7, Белград 1951 г., издадена од Централниот архив на ЦК КПЈ) .

Значајни се и настаните кога Ј.Броз го узрпира раководењето со КПЈ. Во тоа време Сталин размислувал да ја распушти КПЈ, кое нешто значело продолжување на советската политика за уништување на Версајскиот систем (создавањето на Кралството СХС после Првата светска од некои европски политичари е креирано со цел споменатото кралство да служи како „санитарен коридор“ од советското влијание во Европа). Масовната ликвидација на „југословенски другари“ кои дошле на партиска обука во СССР е инспирирана од Сталиновите основани и неосновани (параноични) сомнежи дека дотичните биле агентура на Кралството Југославија. Во тие Сталинови чистки „покрај сувото горело и зеленото“, а Ј.Броз како осомничен „спасил жива глава“. Настрадал тогашниот легитимен шеф на КПЈ кој е ликвидиран со обвинение дека е агент на Кралството Југославија, а Ј.Б.Тито никогаш не ги стави на увид на јавноста досиејата на тајните служби на Кралството Југославија. Колку е веродостојно дека во овој случај Сталин наредил да се стрела негов вистински приврзаник – незнам, а неспорно е дека во тоа врме Ј.Броз е офицер на НКВД (Сталиновото разузнавање).

Во 1977 г. Титоистичката пропаганда ја напечати својата најдебела и најтешка книга: „ТИТО – 40 година на челу КПЈ“, но после неполна деценија потоа на увид на јавноста беа ставени сведоштва според кои Ј.Броз не во 1937 туку во 1939 г. „застанал на чело на КПЈ“. Демек во 1939 г. стигнала согласноста од Коминтерната (помошен орган на советската надворешна политика) за неговото шефување со КПЈ. По се изгледа дека се сосема веродостојни тврдењата на еден „Титов другар“ дека Ј.Броз дури во 1940 г. станал легимитимен генерален секретар на КПЈ. Уште позначајнотѕо е што во СФРЈ диктаторот Тито се глорицифираше со измислиците дека тој уште во 1937 г. се залагал за федеративно уредување на Југославија, при што предвидел и Македонија да биде една од тие федерални единици. Демек сето тоа било во согласност со директивата на Коминтерната од фебруари 1934 г. со која наводно се направило првото меѓународно признавање на македонската нација. Во контекст на ова лага се надоврзуваше и титоистичката лага дека во 1940 г. „другарот Тито“ им напишал писмо на „другарите од Македонија“ дека тој ја признавал македонската нација. Но, во зборникот документи „Југославија 1917-1984“ (Петрановиќ-Зечевиќ) е објавен еден таков Титов проглас од мај 1941 г. во кој „нашиот главен јунак“ Македонците ги именува како Срби. Овој Титов проглас во СФРЈ беше познат како оној проглас којшто Шарло не сакал да го распространува во Македонија, при што неговата оригинална содржина беше недостапна за јавноста. Веродостојноста на Титовиот „мајски проглас“ во кој тој Македонците ги третира како Срби се потврдува и од оценката на Шарло за овој проглас која тој му ја испратил на Сталин, а тоа писмо е објавено во веќе споменатиот зборник од 1951 г. во Белград.

Интересна пародија може да се направи и со титоистичкото јуначење дека на 27-ми март 1941 г. КПЈ ги организирала т.н. мартовски демонстрации („Бољје гроб, него роб!“) по повод пристапувањето на Кралска Југославија кон оската Хитлер-Мусолини. Вистината е дека демонстрациите се организирани од британското разузнавање со помош на раноразни агенти (на британските тајни служби, на кралското разузнавање, американското и на советското разузнавање). Неколку години по смртта на Ј.Б.Тито неговиот другар С.В.Темпо во едно свое сведоштво ќе напише дека утрото на 27-ми март 1941 г. појма немале што се случувало на белградските улици. По однос на тврдењета дека Ј.Броз работел за потвребите на Гестапо (во времето додека лицемерено се почитувал пактот Рибентроп-Молотов, т.е. договорот Хитлер-Сталин) во публикуваните за јавноста извештаи на Интелеџенс сервис кои се однесуваат на „нашиот главен јунак“ се тврди дека Ј.Броз не се согласил со директивите на Коминтернта (Сталин) југословенските комунисти да не организираат вооружена одбрана Кралството Југославија од фашистичко-нацистичкта агресија. Но, хрватските комунисти согласно со интересите на Сталин не се спротиставуваат на „Независна Хрватска“, а црногорските пак согласно со Сталин се подгутвуваат да ја прогласат својата „Советска Црна Гора“. Во тоа време во Москва Сталин, не само што одбива да се сретне со југословенскиот кралски амбасадор, туку го повикува бугарскиот царски амбасадор за да ги пренесе советските честитки за присоединувањето на „новоослободените бугарски територии“ кон царството на бугарскиот цар Борис Трети Обединител. Потоа, Шарло согласно директивата од Москва, со дадената согласност од југословенските комунисти Покраинскиот комитет на КПЈ за Македонија организационо го припојува кон БКП. Односот на Сталин кон македонското прашање се менува со Хитлеровиот напад на СССР. Иако Шарло го објавил „својот“ проглас за „Советска Македонија“, Сталин сега својот интерес го гледа во обновувањето на Југославија.

Тактизирањето на Сталин со македонското прашање (во времетраењето на лицемерното почитување на пактот Рибентроп-Молотов, во времето на првата седмица на Второто заседание на АВНОЈ и вовремето на создавањето на македонската литературна норма) во драмата „Тито, сигурни дијаграми на копнежот“ е исмеано со остро поставеното прашање на Сталин до Ѓилас, - што се Македонците, дали се Бугари или не? Острата критика на Сталин до Ј.Б.Тито која е парафразирана во горното прашање е упатена неколку дена по одржувањето на Второто заседание на АВНОЈ (29-30.11.1943 г.). Во октомри 1943 г. офицер на НКВД со падобран се спушта на територија контролирана од ГШ а НОВ и ПОЈ (т.е. од Ј.Б.Тито) и на „нашиот главен јунак“ му ја пренесува острата Сталинова критика дека КПЈ ја налева водата кон Ванчо Михајлов со прогласувањето на „Самостојна Македонија“ (овој проглас на КПЈ е напишан од инструкторот на КПЈ во ПК на КПЈ за Македонја, „другарот Радосављевиќ“, кој инсистирал и Косовското прашање да се реши со припојувањ кон Албанија, како идна федерална единица од идната Балканска федерација). Потоа сталиновиот курир ја пренесува наредбата на својот „хазаин“ (Сталин) до Тито, последниот да не свикува државотворно собрание за зачувување на Југославија, тука да прогласи Балканска или Јужнословенска федерација. Но, „нашиот главен јунак“ свикува состанок на ЦК на КПЈ и на неколку листа хартија напишуваат дека ги следат директивите на Сталин и набргу потоа на Второто заседание на АВНОЈ декларират дека се борат за федерализација на Југославија. Епилогот од ова средба меѓу послушниот и непослушниот офицер на НКВД „плаче“ за театарска пародија: - во ист ден, на 06.12.1943 г. двајцата тајно пишуваат строго доверливи писма. Едниот до „хазаинот“ (газдата) дека Ј.Б.Тито не е послушен, а Ј.Б.Тито му пишува инструкции на Темпо (инструктор на Тито во ЦК КПМ и ГШ на НОВ и ПО на Македонија) со цел Темпо „на некое народно собрание“ да го „узурпира“ (така стои во документот) правото на самоопределување на македонскиот народ (т.е. на антифашистичко народно собрание организирано од КПЈ да ја прогласи Македонија за југословенска федерална единица), при што Тито на Темпо му нагласува: „Указујемо ти на врлу важну чињеницу – на сарадњу са друговима из грчкие и бугарске партије, у том погледу треба да си тактичан. ...У свјетлу свега овога треба да ти је јасно да наша актуелна парола не може бити Балканска федерација, а ни уједињење с Бугарима, иако ми, општопропагандно, постављамо и истичемо жељу народа Југославије да Бугари ступе с њима у једну јединствену будућу федеративну заједницу, а говоримо општепропагандно и о братству и јединства народа Балкана“. (Зборник документи на Архивот на ЦК КПЈ - „Македонија у Народноослободилачком рату и и Народној Револуцији“, Белград 1951 г. том 7.)

Одличен материјал за театарската пародија е и исмислената приказна за „македонските другари“ кои заради големиот снег не успеале да стигнат на Второто заседание. Во контекст на фалсификувањето на оригиналните документи од Второто заседание на АВНОЈ добра пародија може да се направи и од фактот што цела дузина „македонски другари“ после Втората светска војна беа прогласени за делгати на АВНОЈ (еден од нив, Димитар Влахов по тоа време се наоѓа во Москва или Лазо Колишевски кој е интирниран во бугарски фашистички затвор).

Стенограмите од средбите Черчил-Тито одржани во текот на Втората светска војна за јавноста станаа достапни дури во 1988 г. Во нив има толку многу материјал за театраска пародија.... На пример, во стенограмите стои дека Тито на Черчил му ветува дека нема да прави „колективизација“ по советски образец (насилно здружување на земјоделско-работнички колективи), а по судирот Тито ги воведува Селско-работничките задруги (СРЗ). Пред Черчил Тито го осудува бољшевистичкиот терор, а од првиот ден на својата борба за власт во Југославија применува ленинистичко-сталинистички терор. Во стенограмите од разговорите на Тито со „Британците“ вниманието најмногу го привелкува британскиот предлог „нашиот главен јунак“ да одбере дали да биде „сиромешен советски чиновник“ (т.е. слуга на „хазаинот“), или под патронат на Черчил да ја игра ролјата на „балкански мангуп кој на нему својсвен начин ќе ги изгрува двете страни“ (Исток и Запад)? – Ј.Броз Тито на поставеното прашање на Черчил му одговара дека ја избрал „независноста на Југославија“.Покасно од француски геостратези Ј.Броз ќе ја прифати и реализи идејата за „Неврзаните“ со цел да се намали советското влијание на глобално рамниште.



Грозоморниот лик на божемниот „наш најголем хуманист“ истотака „плаче за пародија“ и поради договор со Захаријадис и британското разузнавање заради спречувањето на советизацијата на Балканот, при што ги жртвуваат Македонците Грција...



За злосторствата на „нашиот главен јунак“ врз Македонците има материјал за „шпанска серија“. Сајт (не блог) треба да се опишат трагикомедиите со обидите за присоединување на Пиринска Македонија кон Југославија, со национализацијата, со со колективизацијата, со експропријацијата, со етничко чистење на Мариово, со создавањето на македонската литературна норма под диктат на Ѓилас.... Создавањето на Титовиот концлогор „Голи Оток“ е во истата 1948 г. кога во ООН е донесена е Универзалната декларација за човековите права. Или, Декларацијата за граѓанските слободи донесена на Првото заседание на АСНОМ на страница и половина ги декларира сите најзначајни човекови права и слободи, ама со неколку збора во истата декларација ги укинува ако не со во склад со интересите на „работничката класа“ (т.е. Ј.Б.Тито). Книги и книги треба да се напечатат за да се разголи титоистичкото фалсификување на македонската историја, на македонскиот фолклор...



Првата јазична комисија при крајот на ноември 1944 г. во Скопје во кодификацијата на македонската литературна норма усвила графема (буква) за т.н. темен вокал (Ъ – ъ). Но тоа не им се допаднало на „другарите во Беград“. Ѓилас директивата му ја предава на Конески и од март 1945 г. ја имаме денешната азбука.Се на се преставата „Тито, сигурни дијаграми на копнежот“ беше одлична, во дваиполчаса исзгледани во еден здив, во релаксирана и целосно привлечено внимание, без миг на досада, не потсети на Титовите тргикомедии, а трагикомичен беше и опитот да се забрани преставата, токму во моментот кога Премиерот Никола Груевски беше во официјална посета на Лисабон, во годината кога треба да добиеме покана за членство во НАТО. Абе, жив е тој, жив е...

Слична статија за „ликот и (не)делото на Ј.Б.Тито“ тука.

Во „првата држава на научниот комунизам“ советскиот другар Ленин како официјален државен јазик во задолжителна употреба го воведува болшевистичкиот јазик. Во комунистичкиот речник наместо именката амал (носач) е воведен поимот „транспортен работник“, демек амалинот во капитализмот бил експлоатиран и понижен, а „транспортниот работник“ во СССР не бил експлоатиран. Така во советската транзиција од капитализам кон комунизам именката чистачката веќе не означувала понижена, туку горда „хигиеничарка“. Во виртуелната реалност на СССР (првата тоталитарна држава на светот) именката доктор е заменета со пимот „медицински работник“ кој нели се грижи за здравјето на своите „другари“ од својата „работничка класа“. Именката учителката е заменета со советската претства за „просветен работник“, а именката „келнер“ со „угостителски работник“ и т.н.

За разлика од јазичните (политичките) норми во државите на „државниот социјализам“ („реалсоцијализмот“), во „самоуправниот социјализам“ („По Титовиот специфичен пат“) истите јазични норми означуваа дека сите работници (од хигиенско-санитарни до „научни работници“) истовремено се и „самоуправувачи“, демек амалите, чистачки, келнери и сите други работници не биле тоа што биле во капитализмот затоа што во „самоуправувањето“ управувале со “организациите на здружен труд“ (т.е. претпријатијата).

Дека „југословенските другари“ беа повешти во контролирањето на волјата и диригирањето на поведението на своите поданици, говори и фактот што по времето на Анте Марковиќ во југокомунистичкиот речник се воведе поимот „стечаен работник“ (поим кој не постои во ниту еден друг јазик) со кој се создаваше алузија и илузија за посебна грижа на „власта“ и „општеството“ кон отпуштените работници од „вака или онака“ банкротираните претпријатија. Оваа приспивна песна што им ја пееа новите капиталисти на своите довчерашни „другари“ од нивната некогашна божем заедничка „работничка класа“ беше „имплементирана“ како законска регулатива според која божем се спроведува правична стечајната постапка (ревитализација или ликвидација) на банкротираното претпријатие, при што како прв приоритет за подмирување на должничкките обврски на банкротираното претпријатие беа (и се) доверителите кои му позајмиле пари или материјални добра на пртпријатието што банкротирало (т.е. да им се вратат парите на новите капиталисти и довчерашни заколнати комунисти), а последен „приоритет“ доврителите (вработените) кои во банкротираното претприатие го вложиле само својот „непосреден труд“.



Не само за сегашните туку и за идните генерации тргични се последиците од неподготвеноста на македонската „работничка класа“ да се соочи со падот на „социјализамот како светски процес“. Денес, после 18-19 години од почетокот на „транзицијата“ (1989 г.), секојдневно се сочуствуваме со траги-комични сцени од лични и колективни драми на „припадници“ на огроманата „армија невработени“. Думата ми е, не сме заглавени во „транзицијата“ само поради алчноста на старо-новата политичка и бизнис елита во РМ, туку и поради неподготвеноста на огромен број луѓе од македонското општество да се соочат со фактот што СКМ од своето оснивање па се до ден денес (како СДСМ и неговите сателитски партии) се „грижел“ за својот „работен народ“ како што се грижи свињарот за своите свињи (тој ги чешка додека ги продаде во кланица), т.е. како што



Гладот, чувството на очај и осаменост, реалниот страв од невозномжноста да се вработат, неостварената желба да бидат згрижени од „државата“ (поттикната со лицемерното сожалување за „незгрижените стечајни работници“ како „несакани жртви на транзицијата“), ги прави овие „гласачи“ (луѓе) уште поподложни на политички манипулации. Изгледа толку многу „навикнале“ да ги манипулираат што веќе и тие заради сопствената гола егзистенција се спремнии да манипулираат со јавното мнение без разлика на тоа „кој е порачателот на услугата“.

Од Фрчковски ништо не ме изнендаува, ниту неговото тврдење дека му се плачело како Антигона, ниту неговиот опит со крокотилската етика (крокодилот рони солзи додека ја јаде жртвата) да го нас’ска проф. д-р. В.Поповски против ВМРО-ДПМНЕ.



Фрчковски беше министер во МНР во времето на шферц-комерцот за потребите на решимот на Слободан Милошевиќ, во времето на бандитската приватизација, во времето кога беа отпечатени првите македонски пасошти.



Како еден од коавторите на Уставот („со фабрички дефект“) се прослави и со опитот да создаде полициска коњаница.



Првото полициско тепање на македонскиот народ во самостојна РМ се случи во времето на министерувањето на овој фин господин. Тогаш настрадаа граѓаните на скопската населба „Ѓорче Петров“ и демонстрантите кои протестираа на патот меѓу град Струмица и селото Куклиш.



После атентатот врз Киро Глигоров беше министер во МНР, се додека „Црвенковски не му даде шут-карта“ (кажано со зборовите на Ј.Костова).



Пред околу една година, Проф. Д-р Трајко Славевски во една своја колумна веродостојно го „портретираше“ Фрчковски.



Павле Трајанов (во за времето на министерувањето на Фрчковски во МВР беше потсекретар во МВР) во своето интервју за „Фокус“ од 01.09.2006 г., во врска со Фрчковски кажува:



„Тој дојде во МВР со велосипед и со штипка на панталоните. Дојде како теле, без какви било претходни информации за тоа што е МВР, кои се неговите надлежности. Јас и Богоевски повеќе од три години го воведувавме во раоботата, за подоцна, кога се осамостои, да искомпромитира многу негови колеги од Правниот факултет, а сега да обвинува дека некој друг него го рекетира. ...кога дојде во МВР, прво бараше податоци за професорите од Правен факултет, што има за нив, за да ги користи на наставничкиот совет. Не сакам да кажувам детали што се друго правеше...


...кога во 1994 г. објавив дека во РМ постојат почетни облици на овој вид криминал, прв што сејави беше г. Љубомир Фрчкоски. И тој во име на Владата на Бранко Црвенковски изјави дека во Македонија нема организиран криминал , дека тоа било шпекулација на Павле Трајанов. Но, за кусо време потоа, Бранко Црвенковски по случајот ТАТ објави дека криминалот длабоко навлегол во сите пори на општественото живеење. Значи, тогаш Фрчковски како министер за внатрешни работи, наместо да ги подржи тие оценки и да ги задолжи да работат на детектирање на сите криминални случаи, застана против борбата, застана на страната на тогашните новопечени богаташи и го заштити капиталот на оние кои сега се трансформираа во тајкуни, олигарси. Тој ја попречи борбата во време кога на полесен начин можевме да се справиме со организираниот криминал во 1994 г. Како министер, ја блокираше целата активност на МВР во таа насока.



... По министерувањето на Љубомир Фрчковски како резултат на една анкетна комисија што беше формирана во Парламентот се направија согледувања околу јавните набавки во тие министерства, а во рамките на тие активности и во МВР. И со она што беше најдено од Комисијата во соработка со јавното обвинителство во тоа време, откриено е дека има елементи за кривична одговорност. ...Тогаш му беа поднесени четири кривични пријави за злоупотреба на службената положба.



... Пријавите беа поднесени без да бидат обелоденети во јавноста. Но откако тоа се случи, Фрчковски веднаш отишол бара помош кај Бранко Црвековски и пред него ги ги употребил зборовите дека штом тргнало против него, и останатите министри ќе заглаваат. Фрчковски не беше во добри односи со Црвенковски, но сепак отишол да бара помош. Барал адвокати, барал пари за адвокатите од Црвенковски, за по неколку дена да отиде кај тогашниот премиер Љубчо Георгиевски и пријавите да бидат повлечени. Георгиевски со мене разговараше во неколку наврати, му реков дека кривичните пријави се поднесени од страна на овластени службени лица и оти досега во мојата пракса никогаш не е повлечена ниту една кривична пријава. Но подоцна, во договор со јавниот обвинител (Ставре Џиков – забелешка на „Фокус“) кривичните пријави беа амортизирани. ... Знам дека направиле договор, тоа Љубчо Георгиевски лично ми го кажа, дека оттогаш натаму Љубомир Фрчковски ќе го напаѓа Бранко Црвенковски, а не актуелната влада. Ако се вратиме во тоа време ќе видиме дека тој од тогашната влада никого не напаѓаше. Значи ги искористи колумните за политички пазарења, за да се спаси од одговорноста. ....Не мислам дека тоа тој го прави само за себе, мислам дека одработува и за одредена политичка групација... Но Агенцијата (ДЕКРИ – з.м.) ќе ги гони сите криминалци, вклучително и Фрчковски.“

– Во вакви или слични ситуации, нашите северни соседи викаат: „Живи били, па видели“.

P.S.

Горната содржина е постирана за прав пат на 18.04.2007 г. на papata.blog.com.mk Отогаш помина повеќе од една година, но од фалбите на Павле Трајанов сеуште нема ништо.

Првата карикатура е постирано на papata.blog.com.mk na 07.03.2007 г.



P.S.

На предвремениете избори одржини на 01.06.2008 г. повторно е собрана целата клика. Но, овој пат тоа е самоубиствена „дружба“ за политичката кариера на „другарот“ Тито Петковски и г-нот Стојан Андов.