E, Колумбо, Колумбо, што ти требаше да ја откриваш Америка!

Одберете си сами Северна Македонија како иднина, за другите да не ви ја наметнат како судбина – порачуваат Љубчо, Рада, Фрчко, во покровителство на „Б.Ц.“ и согласност на братот Љубе, секако.

Општопозната е СДСМовската доследност во постојаното менување на политичките ставови. Од тие многубројни активности на СДСМ за разбивање на монотонијата во нивното јавно практикување на политиките сега за сега на врвот на топ листата за 2007 год. избирам две.



1.Усвојувањетото на редицата закони од Собранието на РМ во отсутство на опозицијата од СДСМ беше „печекано на нож“. Тогаш г-нот Макрадули (парафразирано кажано) оцени дека на мнозинските пратеници им било страв од опозицијата, та затоа тие како опозиционери ја бојкотирале работата на Собранието. Во времето на тој бојкот на СДСМ беше донесен и новиот Деловник за Работа на Собранието на РМ. И биде што биде, страшните опозионерски пратеници беа укорени од „меѓународната“, а мнозинските пратеници се согласија дека никогаш не е касно оние што ја бојкотираа работата на парламентот да поднесат амандмани за измена на споменатиот деловник. Но, уште пред да бидат соопштени најавените предлози за промена на новиот Деловник за работа на Собранието на РМ, координаторот на страшната пратеничка група г-нот Јани Макрадули, согласно тој ист нов деловник на кој му најдоа сто маани, се согласи да биде избран за потпретседател на Собранието на РМ. Разбира се, во тој момент пратениците на владеачкото мнозинство престанаа да се плашат од страшната опозиција наречена пратеничка група СДСМ.



2.Денес во „Дневник“ може да прочитаме: „Црвенковски се враќа на Република Македонија (Скопје)“. Или, кажано со други зборови, со цел да го збуни домашниот и странскиот непријател, државникот фрлил уште една петарда од својот богат арсенал на ќор фишеци.

„За танго се потребни двајца“, прокоментирала грчката министерка Дора Бакојани, и додала дека Владата во Скопје мора да преземе одговорност.





Имајки го на ум грчкото влијание во НАТО, ЕУ и ОН, со сигурност може да прогнозираме дека ќе се одигра тангото на кое кани министерката Дора Бакојани. Дали таа политичка перверзија  ќе се вика Last tango on Athens, или во Њујорк, во крјна сметка не е значајно.

Можеби некој ќе припомни дека маркетингот (рекламата) во 90 или 99% од случаите не e ништо друго освен гола лажа за заведување на народот. Можеби е така, но штом можете да ја откриета лажата на прв поглед тогаш секако не може да стане дума за маркетинг, или рекламирање.



Да не бев од тука ќе кажев не сум знаел дека во Кралството на Србите, Хрватите и Совенците, односно Кралството Југославија, било во употреба името Македонија како службен назив. Да не бев од тука веројатно ќе верував дека во Кралството на Србите, Хрватите и Совенците през 1921 г. била создадена „Стопанската комора на Македонија“.  Штом ќе ја прифатев таа лага како вистна, не ќе беше тешко да ме убедат дека Србите през 1912-1913 г. навистина ги ослободиле Македонците од пустото турското ропство и дека во Караѓоргевото  кралство имало слободна употреба на македонскиот јазик. Но, колку што ми е познато во тоа прочуено по зло кралството имало само: „Комора и извозних удружења у Скопљу“, т.е. Трговско-индустриската комора во Скопје којашто била основана уште во 1913 г. како Одделение на Трговската комора од Белград, а през 1921 г. наводно станува „самостојна Комора во Скопје“. 





Во административната поделаба на Кралството СХС од 1918 до 1922 год. нема ниту округ, ниту жупанија, ниту област, со назив Македонија.





Во административната поделба на Кралството Југославија има Вардарска бановина, а не Бановина Македонија.

Дора Бакојани кани на танго.

А Латас, по се изгледа, се уште не нашол соодветен маж. За Дора, разбира се.

Картата беше објавена во 1990 г. во еден српски весник. 

Пред одржувањето на првите повеќепартиски избори во РМ, претседателот на веќе згаснатата Земјоделска партија (ДС-ПЗМ), сега покојниот Димитар Галев, ме покани да присуствувам на нивен партиски состанок што се одржа во канцеларијата на адвокатот Васил Танев. Главна тема за дискусија беше македонскиот однос кон акциониот лозунг „Косово Република“. Спротивно од тогашната режимска пропаганда, без перде на устата, реков дека нас не треба да не засега синтагмата „Косово Република“, ако Албанците ни ја признаат државната граница и дека тоа е пред се прашање кое треба да биде решено од Албанците и Србите. Следниот ден, соседот Галев  вознемирен ми рече: „Некој ја  озвучил канцеларијата на Танев... во полицијата знаат што си зборувал за Косово...“ (патем, тогашната власт јавно декларираше дека нема веќе да ги прогонува граѓаните за вербалeн деликт). Не помина многу време, Галев како гостин на Собранието на Република Македонија, од собраниската говорница повика на албанска солидарсност за осамостојување на РМ од официјален Белград и побара да се повлече македонската милиција од Косово. Во тоа време, Словенците веќе одамна беа ја повлекле својата милиција од Косово, а во Република Македонија освен Срби сеуште имаше и Македонци кои негодуваа за барањето да се повлече македонската „народна милиција“ од Косово. Тогаш со Галев разговарвме за можното инсценирање на нова „народноослободителна борба“ на Македонците и Србите против „балистите и сепаратистите“. Се согласивме дека Слободан Милошевиќ во следните години секако ќе заврши на нов нирмбергшки процес. Сеуште не помислувавме на можна коалиција меѓу Срби и Албанци по однос на прашањето за поделба на Република Македонија. Но, македонските Албанци го бојкотораа референдумот со глупавото референдумско прашење, потоа го бојкотираа пописот на населението и си организираа илегален референдум за прогласување на „Република Илирида“. Во контекст со малоумното вербално негирање на  РМ од страна на српкиот православен врв и ултранациналистот Воислав Шешељ, со прогласувањето на „Илирида“ во јануари 1992 г. излезе на виделина албанската спремност за склучување српско-албански сојуз за поделаба на РМ. Фала им на Бугарија, на Жељу Желев и Турција што ги осуетија српско-грчките планови за поделба на Македонија. През тоа време на „пипање на пулсот“ за создавањето на сојузи за поделба на РМ, нашата држава за прв пат доби воена помош од своите сојузници Германија и САД. Девет години покасно Албанците си организираа „народноослободителна војна“ против „словенската окупација“ на т.н. Западна Македонија. (Патем, тогашниот премиер Љубчо Георгивски тврдеше дека македоската полиција и војска немаат ниту еден куршум; ако било така тогaш, од каде е тоа подарено уружје кое беше „шверцуваното во бугарските камиони“ и кое е оружјето што според првата изјава на официјална Москва завршило во Грузија, - знае ли некој?)

Ќе заборавев:

Ај нека ни е наздравје новиот сосед!

Во Титова Југославија најдобро решение за Косово беше Александар Ракновиќ. 

Прогноза:

Меѓанородниот суд во Хаг ќе расправа за легитимността на создавањето на државата Косово, но Косово нема да биде вратено во Србија. Не зато што Србите лошо „стопанисуваше“ со природните ресурси на Косово, не затоа што одлуките на судот се незадолжителни, туку затоа што Србија нема било какава власт над Косово.

Велика (Голема) Албанија според српските „разунавачи“.   

Ако на историографијата гледаме како на воена дисциплина (пропаганда) тогаш секако треба да ја имаме на  ум следната кратка „историја на болестта“:

1.Во 1868 г. Григор Прличев по ослободувањето од затворот во Дебар пишува дека градот веќе се поалбанчил. Муслиманизацијата на дел од Албанците, како верни поданици на Османлиското царство, им овозможи да се однесуваат арамиски кон „ѓаурите“ и да се шираат кон рамничарските предели во Македонија.

2.Отприлика во тоа време кое врвело многу бавно, британскиот конзул во Битола ги советувал своите во Лондон да се застапат Портата (т.е. Турција) да не ги разоружува илегално вооружените Албанци кои според конзулот можеле да играат значаен чинител во одржувањето на рамнотежата меѓу словенските народи Црногорци, Срби и Бугари (македонскиот не се спомнува) и воопшто меѓу православните на Балканот.

3.Склучениот македонско(бугарски)-албански сојуз при крајот на 19 век не дал никакви резултати, не ги сопрел ниту арнаутските грабежи на македонското население. На почетокот од втората деценија на 20-ти век Албнците се обидуваат во границите на својата држава да го вклучат и Скопје, но тогаш тие сеуште не се значаен политички чинител на Балканот.

4.Склучениот сојуз меѓу ВМРО (претставувана од Петар Чаулев) и Албанците за востанување против српската окупација на дел од Македонија останал нереализиран затоа што договорениете три албански чети не зеле учество во востанието. Но, по задушувањето на Охридско-дебарското востание во 1913 г. српската репресија била безмилосна како по македонското така и  по албанското население во т.н. Јужна Србија.  По страшните репресии врз голоракото наслеение, српскиот генерал штаб ја носи оддлуката Србија никогаш повеќе да не дозволи сојуз меѓу „Албаци и Бугари“ (се однесува на сојуз меѓу Албанци и Македонци организирани во ВМРО). 

5.Во текот на Втората световна војна и по неа, можеше ли без крв да се уредат албанско-македонските односи? Титовата демагогија за југословенското братство и единство во реалността значеше српска репресија врз Албанците. Но, Албанците на таа репересија во трите Југославии (Караѓорѓева, Титова и Милошичева) одговорија со енормно голем наталитет кој им овозможи да тргнат во освојување на нови сопствени територии. Демографското празнење на Косово кое беше практикувано од многумина српски политичари, не резултираше со посакуваниот од србоманите српско-македонски сојуз против Албанците, туку со проширување на етничките територии на Албанците. (Во Контекст на тоа не бива да се лажеме дека РМ е сопственик на Дебар, или Тетово, затоа што територијата е на тој кој што ја населува.) Српската злоупотреба на историографијата во политички цели резултираше со албанскиот историцизам кој своите воини ги мобилизираше и мотивираше на освета со тврдењето дека предците на совремните Албанци биле натерани од Словени (всушност од Готи, Хуни, Авари, Словени и Прабугари) да се повелечат во планински предели на „нивната таковина“ (тоа всушност станало во време на Римската империја).

6.Во распадот на „социјализмот како светски процес“ Албанците не ја пропуштија можноста да се претстават како најблагонадежниот сојузник на НАТО. За разлика од првославните Грци кои со душата се во Москва, а со лакомото цревоугодништво во Вашингтон и Брисел, Албанците ништо не ги сврзува со Русија. Згора на тоа, во минатото научиле како да опстанат со слугување на Османлиското царство.

7. Наравоучение. Извлековме ли?

Горанка


Има ли > 50% Алнаци во Скопје?

Незнам која година беше кога на некои куќи во Струмица беше испишан гафитот: „Уа Џонсон!“. Тогаш на радио, а покасно и на tv, постојано бевме „бомбардирани“ со „вестите“ дека „и денес“ Виетнамците ги брушеле како круши американските авиони. Нашите родители прикриено се потсмеваа на таа социјалистичка солидарност, а ние децата, на возраст од прво до второ-трето оддделение, јавно си се делевме во маалото на оние кои навиваат за Русите и оние кои навиваат за Американците. Делбата беше сериозна, туку-речи како американската агресија врз Виетанам, а не божемска, како што беше кога си игравме к’мај (на каубојци и индијанци), или на партизани и Германци.

Според обвиненијата упатени на адреса на „г-нoт Црвенковски“, тој и Киро Глигоров се коавторите како на „рефернцата со која сме примени во ОН“ (FYROM), така и на т.н. двојна формула за решение на т.н. грчко-македонски спор (Грција да ја нарекува РМ како сака, а другите да нѐ нарекуваат Репубика Македонија).



Има ли врска „двојната формула“ со Johnnie Walker, или сето тоа е шпекулација?

В-кот „Вечер“ пишува дека дотичниот ќе се „прослави“ и како коавтор во задоволувањето на грчкото барање за промена на „уставното име“ на РМ и самооткажување од македонскиот национален идентитет. Но, тоа „мудрување“ во „Вечер“ најверојатно е уште едно сервирање на добропознатиот рецепт од пропагандната кујната: „шпекулацијата со шпекулација се избива“, па кој ќе лапа нека лапа.