През 2000 г. Владимир Костадинов (р. 1925 г.), со цел да поднесе Барање за пристап и увид во личното досие на брат му Петар Манчев Костадиновски (1924-1978), во Пехчево и Делчево бара извод од матичната книга на родените и матичната книга на умрените. Но, Владимир Костадинов во  соодветните служби на Пехчево и Делчево добива одговор дека лице со име и презиме Патар Манчев Костадиновски нема ниту во книгите на родените, ниту во книгите на умрените. А, без еден од овие изводи не е возможно да се поднесе Барање за пристап и увид во личното досие. Последното станува уште позначајно затоа што сестрите и братотот на божем непостоечкиот Патар Костадинов, кој починал 1978 г. во болницата во Демир Хисар, за неговата смрт биле информирани откако било погребано неговото тело.  Кога побарале да им го покажаот гробот на Петар Костадиновски, од болницата во Демир Хисар пратиле  некое душевно болно лице да им го покаже гробот на болничките гробишта. Таму имало неколку нови гробови без крст и без било каков напис за името на погребаниот. Душевно болното лице им покажал некој гроб и рекол дека тоа е гробот на Петар Костадиновски.

Петар Манчев Костадиновски (1924-1978)

Петар Костадиновски е роден на 25.06.1924 г. во село Панчарево, Царевоселско  (Делчево). Мајка му Параскева (р. ? г. - 1975) през турско била егзархиска учителка, а потоа домакинка. Татко му Манчо (р. ? г. - 1985) бил земјоделец. Неговите браќа Стојан (1921-1989) и Владимир се учесници во „Народноосолободителната борба и Народната Револуција“. През Втората световсна војна Петар Костадиновски не војувал, но станал член на Народноослободителниот одбор во Пехчево. После војната, во Скопје през учебната 1945/1946 г. завршил „Школа за народни учители“.  Се вработил како учител во Делчево. Следната 1947 г., како „преподавател“ (учител) по историја и географија во училиштето „Св.Јован Бигорски“ во Скопје го посетувал едномесечниот курс по наведените училишни предмети. Во 1950 г. од Делчево заминува за Скопје со цел да се вработи таму и да се запише на Филозовскиот факултет. На истиот факултет бил избран за секретар на основната организација на Комунистичката партија на Југославија. Во 1952 г. го запишал петтиот семестар. Кога го упасиле бил вонреден студент на истиот факултет и воспитувач во интернатот „Здравко Цветковски“ Скопје. Го затвориле во МВР, во „УДБ-а за Макединија“. Таму бил малтретиран до безсознание, покасно на своите биски им рекол дека многу го тепале. Потоа е однесен во душевна болница во Скопје, а оттаму во душевната болница во Демир Хисар каде починал 1978 год.

Најблиските роднини на Петар Костадиновски, братот Владимир  (р. 1925 г.) и сестрите Љуба (р. 1928 г.) и Зора (р. 1932 г.) сеуште не знаат зошто бил уапсен.

Препис од Егзархиската книга на родените во која Петар Манчев Костадиновски е заведен през 1942 год.

Препис од  Диплома за завршена „Школа за народни учители“ издаден на 26.10.1946 г.

Потврда за завршен курс по историја и географија издадена 1947 г. на учителот Петар Манчев Костадиновски

Службеничка книшка на Костадиновски Манчев Патар

„Службеничката книшка служи како доказ дека некое лице се навогја во државна служба.“

Студентската легитимација на Костадиновски Манчев Петар

Студенстки Индекс на Костадиновски Петар Манчев

СЕ МОЛАТ СИТЕ ЛИЦА КОИ ИМААТ НЕКОЈА ИНФОРМАЦИЈА ЗА ПЕТАР МАНЧЕВ КОСТАДИНОВСКИ ДА ЈА ЗАПИШАТ КАКО КОМЕНТАР НА ОВОЈ БЛОГ ПОСТ, ИЛИ ДА ЈА ПРАТАТ НА  СЛЕДНАТА АДРЕСА Santo_Iliev@yahoo.com

Јанка низ гора врвеше

и на гората думаше:

горо ле, горо зелена,

мина ли горо низ тебе

млад Гоце Делчев војвода?

на Јанка не одговора.

Кога би гора зборела

не би ја секла секира

През 1979 г. на Радио Скопје била емитувана вестта дека е уапсен Драган Богдановски. По тој повод, на 16.02.1979 г. во своите „Дневни записи“ Крсте Црвенковски меѓу другото запишал:

„Мене ми е познато дека Богдановски повеќе години, политички и пропагандно, дејствуваше против СРМ и СФРЈ. Тој го издаваше и беше главен автор на списанието на МОД „Македонска Нација“. Тој е еден од водачите на екстремното нациналистичко движење во странство. Но, таа организација , колку што јас можев да насетам, е повеќе чедо на „нашата“ УДБ-а“. („Пулс“, Скопје 28.05.1992)

Крсте Црвенковски - Драган Богдановски

Во контекст на тоа, Крсте Цревенковски го наведува фактот што во списанието на Богдановски бил етикетирал како врховист. Во тоа врме, кога титоистичката кампања бзобразно лажеше дека Крсте Црвенковски бил сменет од функција затоа што му купил „мерцедес“ на син му, дека Крсте Црвенковски избегал во Бугарија,  ако Богдановски навистина пишувал дека Крсте Црвенковски е врховист, тогаш несомнено е дека Богдановски во случајот му правел услуга на официјален Белград (за неупатените, неспорна е југомунистичката определба на Крсте Црвенковски, но во контекст на таа политичка опција Крсте Црвенковски одигра значајна ролја во создавањето на МАНУ и прогласувањето на автекефалността на МПЦ со што беше формално завршано конституирање на македонската нација).

На почетокот од воведувањето на плурализмот во СРМ, еден печалбар тврдеше дека не е единствениот кој што во СФРЈ бил малтретиран од удебевци поради тоа што за своите македонистички и антитиостички погледи разговарал во четри очи со Драган Богдановски. Тој се сомневаше дека Драган Богдановски бил „професинален патриот“ исто како Лениновите чекисти (Че-Ка, Лениновата тајна полиција) кои, меѓу другото имале за цел да ја контролираат и антибољшевистичката руска емиграција.

Друг македонски емигрант тврдеше дека Драган Богдановски најпрво бил упасен како „крадец на душеци“, а потоа УДБ-а го ангажирала како ловец на македонски патриоти. Истиот тврдеше дека со Богдаовски биле заедно во некој логор во Грција и дека покасно сфатил дека Драган Богдановски во првита години од неговото емигрираање имал задача да го пронајде Ванчо Михајлов (последниот претседател на ЦК на В.М.Р.О.) со цел истиот да биде ликвидиран од Титови агенти.

За Драган Богдановски сум разговарал и со политички затвореници кои биле во затвор заедно со него. Неколкумина тврдеа дека Драган Богдановски е удебевец. Еден политички затвореник, Албанец (покасно беше и пратеник од ДПА), според тоа што го чул во затворот за Богдановски и според впечатокот од краткотрајната „дружба“ во затворот со него, сметаше дека Драган Богдановски не бил соработник на југокомунистичаката  тајна полиција.

Во првиот Статут на ВМРО-ДПМНЕ не се говори за раздрожување на Република Македонија од Југославија.

Богдановски почина пред донесувањето на законската регулатаива за Пристап и увид во лично досие на политичките затвореници во СФРЈ. Негови роднини, како лица кои имаат право на Пристап и увид во личното досие на Драган Богдановски досега, не покажале интерес за претставување на тоа досие пред јавноста со што би се анулирала поставената дилема: дали Драган Богдановски е единствениот македонски диседент, или удебевец провокатор кој работел како ловец на македониски антититоисти.

Во своето писмо – реакција, по повод интервјуто со д-р Зоран Тодоровски во „Фокус“ од 31.10.2008 г., академик Блаже Ристовски меѓу другото го прашува на д-р Тодоровски:

„Можете ли да наведете барем еден единствен „елементарен фалсификат“ во сите мои над 60 објавени одделни книги или повеќестотините научноистржувачки прилози (над 30.000 отпечатени страници) во земјата и во странство? (Досега такви се откриваат само од софиските диоптрии).“

Бидејки сум бил доведен во непријатна ситуација поради тоа што сум верувал на Блаже Ристовски како автор, ќе наведам барем еден елемнтарен фалсификат подметнат од Блаже Ристовски.

Пред неколку години имав можност да се запознаам со д-р Божидар Димитров, тогашен и сегашен директор на Националниот историски музеј во Софија. Во лаф муабетот спонтано се наметна и разговор за минатото, при што како аргумент ја посочив интерпретацијата на Б.Ристовски на една статија напишана од Димитар Василев Македонски (1847-1898) која е публикувана во далечната 1871 г.

Бидејки сега при рака ја имам книгата на Б.Ристовски на која се повикував во разговорот со Б.Димитров  ете како цитат тој текст кој му го посчив на Божидар Димитров.

Во 1983 г. Блаже Ристовски пишува: „Вистина, основната маса на денешниот македонски народ се Словените што дошле на овој дел од Балканскиот Полуостров главно во VI и на почетокот на VII век, но и покрај сите погроми тие не го нашле овој простор наполно испустен: апсорбирајќи делови од затечените народи (антички Македонци, Илири, Траки, Грци, Римјани, прадедовците на денешните Албанци и Власи и др.) Словените ја апсорбирале и нивната култура и при тоа смешување постепено се создавал народ со претежно словенски етнички елементи, со словенски јазик и словенско-византиска култура. ...Во историјата на македонскиот народ несомнено важна улога имал словенскиот карактер на основниот етник, но не може и не треба да се превиди ни значењето на античките Македонци што посредно му дадоа на овој народ територија, име и крв. Ако историјата на турно-монголските Бугари се прима како неразделен дел од историјата на современиот бугарски народ, зошто Македонците да не го почитуваат минатото и славата на својата земја, на своето име и на дел од својата крв? Зашто, како што вели Д.Македонски во 1871 г. „не зинала земјата па да ги голтне“ тие стари Македонци, ами тие се влеале во масата на овој народ.“ (Б.Ристовски, Македонскиот народ и македонската нација.II.  22 и 32) Скопје 1983.

Но, одговорот на Божидар Димитров беше дека моето повикување на напишаното од Блаже Ристовски за Димитар Василев Македонски е неосновано, затоа што Б.Ристовски го наведува  неинформираниот читател  да си мисли дека Д.В.Македонски бил македонист. Му велам, ако сакаш да ти верувам дај ми доказ, во Софија веројатно се чува статијата на Д.В.Македонски, секако имате микрофилм, отпечатете ми ја статијата, ќе прочитам што пишува и ќе верувам на тоа што ќе го видам. Се договоривме след некое време да ми даде копија од таа статија на Д.В.Македонски.

Но, Божидар Димитров се појави со празни раце. Тврдеше кажа дека микрофилмот исчезнал, дека според евиденцијата последен кој што го користил тој микрофилм во Софија е Блаже Ристовски. Му велам, сакате да кажете дека е возможно Блаже Ристовски да го украл микрофилмот?  - Одговри потврдно. Ми вели, микрофилмот ќе го бараш кај вас во Скопје.

След неколку дена отидов кај м-р Димитар Галев, кој како историчар имаше богата библиотека. Го прашав дали ја има таа и таа статија од Д.В.Македонски, но и тој ја немаше. Ми даде една книга напечатена во Софија во која имаше приложени фотокопии од текстови на Димитар Василев Македонски.

Димитар Василев Македонски (р. 1847 во с. Емборе, Кајларско, денес во Грција - убиен 1898 г. во Цариград)

Во „Кратка свјаштена историја за училиштата по Македонија (на македонско наречие)“, напечатена „Во печатницата на Македонија“, Цариград 1867 г., Д.В.Македонски пишува:

„П.[Прашање] Кои се оние Бугари, што се крстија во почетокот на први век после Рождество Христово?

Од. [Одговор] Тие се Бугарите што живеат во Македонија?

П. Од кого се покрстени тие?

Од наведеното може да заклучиме дека до 1867 г. Димитар Василев Македонски пишува на македонско наречие буквар и историја за употреба во македонските училишта наменети за Бугарите што живеат во Македонија кои се покрстиле од времето на Апостол Павле. Што значи, античките Македонци за Димитар Василев Македонски биле Бугари. Можеби Д.В.Македонски со етномимот Бугари да го означувал општото – заедничкото, т.е. Словени.

По некое време конечно успеав во Скопје да добијам копија од оригиналната содржина на статијата на Д.В.Македонски „По македонскыйтъ въпросъ“ (По македонското прашање) напечатена во в. „Македонiя“ од 16.02.1871 г. и да споредам дали Блаже Ристовски во 1983 г. навистина верно го  интерпретирал тоа што Д.М.Македонски го напишал за  „тие стари Македонци“.

Имено, во таа статија напишана во врска со отсуството на покана за учество на „Македонците“ на Архиепископскиот собор за уредувањето на Егзархијата, Д.В.Македонскый до главниот редактор на весникот „Македонiя“  Петко Рачов Славејков (1827-1895) гневно пишува:

Резиме: Цитираниот пасус од статијата на Димитър Василев Македонскый „По македонскыйтъ въпросъ“ напечатена во в. „Македонiя“ од 16.02.1871 г. јасно кажува дека Д.В.Македонски не говори за антички - „стари Македонци“, како што напишал во 1983 г. Блаже Ристовски, туку за своите современици Македонци Д.В.Македонски кажува дека биле: „чисти Българи“.